Numer VIN (zwany również numerem nadwozia) – to unikatowy numer identyfikujący pojazd. W latach osiemdziesiątych został ustandaryzowany i od tego czasu fabryczny numer zawiera 17 znaków z wyłączeniem liter „I”, „O” oraz „Q”.
Stosowane są dwie metody zapisu VIN – metoda według normy ISO 3779, która jest używana w większości krajów na świecie oraz metoda, która znajduje zastosowanie w Ameryce Północnej.
Poniżej tabela wizualizująca zestawienie obu metod:
Zgodnie z normą ISO 3779, numer VIN składa się z trzech sekcji:
- WMI (World Manufacturer Identifier) – pierwszy symbol w numerze określa region pochodzenia producenta pojazdu. Kolejne znaki to kod producenta. I tak np. samochody wyprodukowane przez firmy niemieckie, będą posiadały początek „W”: WAU – Audi, WBA – BMW, WVW – Volkswagen czy W0L – Opel. VIN aut japońskich będzie rozpoczynał się od litery „J”, tak więc oznaczanie będą wyglądały następująco: JH – Honda, JN – Nissan, JM – Mazda i Mitsuhishi, JT – Toyota.
- VDS (Vehicle Descriptor Section) – to kolejne 6 znaków, gdzie producenci kodują dane techniczne oraz charakterystykę opisującą dany model.
- VIS (Vehicle Identifier Section) – z tej części odczytamy rok produkcji oraz dowiemy się, gdzie pojazd został złożony. Pozostałe znaki, to kolejny numer seryjny.
Pamiętajmy, aby przed zakupem pojazdu porównać numer VIN, który jest zapisany w dokumentach (dowód rejestracyjny pozycja „E” oraz karta pojazdu) z tym, który znajduje się na pojeździe. W samochodzie najczęściej będziemy mogli go odczytać :
- na podszybiu po stronie kierowcy,
- pod siedzeniem pasażera,
- z przegrody czołowej,
- z ramy nośnej przy prawym przednim kole.
Źródła:
Oświadczam, że wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych, Imię, adres e-mail w celu obsługi przesłanego komentarza do artykułu umieszczonego na stronie internetowej, opublikowania go, udzielenia odpowiedzi lub kontakt związany z obsługą zamieszczonego komentarza.
Dane osobowe będą przetwarzane w tym celu przez czas pozostawania artykułu na stronie internetowej.